bite me Martha: podcierasz mi skrzydła

Baltazar Fajto

SAUDADE

Podróż można odbywać na wiele sposobów. Palcem po mapie, marząc o dalekich wyprawach i przygodach. Szukając własnych korzeni, żeby budować swoją tożsamość. Można wybrać się w podróż sentymentalną, taką jak moja przy okazji wyprawy na koncert Mikromusic do Konstancina - przemierzałam dobrze sobie znane ścieżki parku Zdrojowego, gdzie stawiałam pierwsze kroki, uczyłam się jeździć na rowerze, gdzie spotykałam się ze znajomymi - chłopakami, karmiłam kaczki na moście z babcią witając wiosnę (zamiast palić Marzannę). To w Hugonówce narodziła się moja miłość do kina. Mieszkając rzut beretem od parku, spędziłam w nim znaczną część dzieciństwa, wydeptując swoje pierwsze ścieżki. Może stąd te moje zamiłowanie do natury i włóczykijostwa, które najlepiej koi moje skołatane serce.

W podróż ruszamy też za każdym razem, kiedy wyznaczamy sobie cele. Im robię się starsza, tym bardziej przekonuję się, że nie sam cel jest ważny, lecz droga, która do niego prowadzi. Ostatnio pewnej bliskiej mi osobie zadałam pytanie: czego brakuje jej do szczęścia?

Teraz wyobraźcie sobie taką sytuację. Siedzę na koncercie, jak vip w drugim rzędzie, a Grosiak mówi, przez ostatnie lata rozmyślam o tym czym jest szczęście. - Tu wyobraźcie sobie moją minę.

- I doszłam niedawno do tego, że to stan umysłu. To umiejętność cieszenia się z tego, co mamy, a nie z tego czego nie mamy. Docenienie tych małych chwil z których składa się życie.

Na to szczęście składają się trzy umiejętności:

odpuszczanie, wybaczanie i czekanie

i o tym jest kolejna piosenka. Jak jej słuchałam to miałam takiego banana, że hej.

Im dłużej o tym myślę, nucąc sobie pod nosem mimochodem piosenki, myślę, że to mądra kobieta, która ma rację.

W trakcie podróży cel może całkiem się zmienić. Czasem możemy ponieść porażkę, która jest wpisana w życie.

Czyż na niej nie uczymy się najwięcej?

Co ważniejsze możemy trafić tam, gdzie nie myśleliśmy, że się znajdziemy, a co nada naszemu życiu całkiem inny wymiar, ale do tego potrzeba cierpliwości.

Co najzabawniejsze zazwyczaj, jak sobie odpuszczamy przychodzi właśnie to,

co sprawia, że jesteśmy szczęśliwi.

Ot, psikus losu.

W podróż można też wyruszyć wyznaczając najdalsze punkty na mapie Europy.

Wyprawa w nieznane może zmienić wszystko, a przede wszystkim nas. W taką wyprawę udał się Baltazar Fajto, który dzieli się z nami swoimi intymnymi przemyśleniami z owej tułaczki strudzonego wędrowca, nie tylko za pośrednictwem obrazu, które jak sam autor podkreśla powinno mówić samo za siebie, ale również zapiskami zebranymi w książce fotograficznej. I tak przemierzamy wraz z nim Cabo da Roca, Nordkapp, Gavdos, Stambuł oraz Workutę. Tak odmienne, tak różne, a jednak... Ta włóczęga to swoista próba, wyjście ze strefy komfortu. Niczym mistyczny rytuał przejścia stanowi próbę weryfikacji wewnętrznych filtrów nakładanych na postrzeganie otaczającej rzeczywistości. To czas próby dookreślenia i oddzielenia siebie od tego, co moje, prawdziwe, a co cudze - inne - narzucone.